(Marja Buys)
De technologie belooft soms meer dan het waar kan maken. Zo geeft de sensor van Henk veel alarmen af. Een alarm geeft aan dat er ‘iets’ aan de hand is, maar als de bloedglucose langzaam zakt, blijven de alarmen komen. Dat ligt er natuurlijk wel aan welke alarmen je aan en uit zet. Ook loopt een sensor altijd achter op de werkelijkheid. Bij sommige sensoren mag je alleen kalibreren als je niet te hoog zit, niet te laag zit, niet te snel daalt en niet te snel stijgt, ‘dus eigenlijk bij mensen zonder diabetes’, zoals Henk het uitdrukt. Bloedglucose prikken blijft altijd nodig en is het meest actueel. Ook viel er vandaag een sensor vroegtijdig uit en een andere sensor bleef ergens achter hangen.
Ook vroegen we ons af of dit nu vandaag de crisisdag was die je altijd hebt bij een dergelijk groepsgebeuren. Gisteren hadden we regen, reden we daarom een kortere trip, gebruikten we een franse lunch in een restaurant en sliepen we in een fantastisch hotel. Maar vandaag was het zwaar. We begonnen meteen met klimmen-dalen-klimmen-dalen etc, de moeheid begon in de benen te als komen, we moesten een omweg maken waarbij extra geklommen werd en we fietsten 121 (!) km. Ook was er een lekke band. De meesten van ons waren compleet op en hadden zadelpijn, misselijkheid, zere benen of knieën. Maar na hersteldrankje(s) lukte het toch om nog naar een ‘betere’ camping te fietsen waar de toiletten niet bijna van de muur kwamen. We staan naast een springkussen dat gelukkig om 20 u uit ging. 5 minuten later ging de disco aan……..
We fietsten vandaag de bergen uit, dwars door de wijnvelden (vele,vele domaines) en een drukke stad naar de zee. Dat betekent dat we in 5 dagen tijd van Lyon naar de Middellandse zee zijn gefietst. En morgen gaan we richting de Pyreneën.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
