Per Winterdijk
Dag 10 Barcelona 0 km gefietst - Wat heeft dat fietsen ons nu gebracht, in ieder geval een heel mooi bedrag voor LFAC Nepal. 6100/365 = 16,7 kinderen en gezinnen die we hiermee een jaar lang een behandeling kunnen geven. 16 Gezinnen die zich de komende jaren kunnen blijven ontwikkelen en 16,7 kinderen die blijven leven door uw steun en bijdragen. Hier wil ik u heel hartelijk voor bedanken, heel erg geweldig. No child should die of diabetes.
En wat heeft het mij persoonlijk opgeleverd? Een hele prettige reis met goede vrienden. Het besef dat je met diabetes alles kunt doen, als je er maar een beetje over nadenkt. Fietsen betekent minder insuline (voor, tijdens en vooral ook na het fietsen). Ook de dagen na het fietsen gaven veel stabielere waardes en ik heb prima geslapen zonder hypo's. Nou heb ik die met mijn sensor en Loop nauwelijks, maar toch wil ik het even noemen. Bewegen is gewoon goed als je diabetes hebt en eigenlijk van levensbelang. Denk nog maar eens aan de kinderen die we nu hebben gered. Als je insuline tot je beschikking hebt overleef je, vervolgens is de vraag wat kun je er nog meer aan doen om lang, gelukkig en gezond te leven? Fiets ze en we houden jullie op de hoogte van de EASD via de website van Diabeter. Later dit jaar kunt u op deze website zien wat het eindbedrag uiteindelijk is geworden. Tanja Lappenschaar en Simone Huijbers zullen waarschijnlijk deze site ook gaan gebruiken voor hun blog als ze in het najaar naar Nepal gaan voor educatie aan diabetesteams.
Nou nog 1 snipper dan? In Frankrijk kun je geen Dextro kopen en bij navraag bleek dat verboden. Ik weet niet waarom en ga dat navragen bij een Franse collega op de EASD. Maar die arme Franse diabeten moeten dus aanmodderen met glucose en gelletjes of nog erger fruit om een hypo op te lossen. In ieder geval zit in al deze hypobehandelingen Fructose. Dit is lang niet zo efficiënt als Dextrose omdat het eerst via de lever verwerkt moet worden voor je bloedglucose er van omhoog kan gaan. Niet zo'n snelle oplossing voor een hypo dus. Daar wil je het liefst zo snel mogelijk van af.
Bas Bron - 80 tot 100 km per dag, 9 dagen achter elkaar totaal 800 km en 7495 hoogtemeters!
Wat begon als een vaag idee om met Per samen fietsend naar de EASD in Barcelona te gaan is, uitgegroeid tot een hele onderneming. Met 8 fietsers en een bezemwagen en niet onbelangrijk een mooi doel, het helpen van kinderen met diabetes in Nepal.
Wat een pittige maar gezellige tocht is dat geworden. Ik heb er zelf veel van geleerd, met name het feit dat iedereen met diabetes goede en slechte dagen heeft. Dat merkte ik vooral als het aankomt op het regelen van de bloedsuikers. Vaak heb ik het gevoel de enige te zijn die hier problemen mee heeft, maar dat bleek nu wel anders. Iedere diabeet strijd met zijn lichaam zeker bij activiteiten.
Wat mij nog meer is bijgebleven is dat je dit soort activiteiten prima kunt ondernemen met diabetes als je het zelf maar wilt. 80 tot 100 km per dag, 9 dagen achter elkaar totaal 800 km ongeveer 7495 hoogtemeters. Nooit gedacht dat ik dat überhaupt zou kunnen, maar samen met deze groep zijn we elke berg en elk dal doorgekomen.
Ik dank alle mede fietsers voor deze geweldige ervaring en alle donateurs voor hun bijdrage aan ons goede doel.
Groetjes Bas
Gerrie Lodeweges
Wat heb ik veel geleerd deze week over wat mensen met diabetes allemaal doen om hun bloedsuikers op peil te houden. Heel veel respect en bewondering. Wat vragen we veel soms van jullie.
Ik heb echt zin om met deze ervaringen nog mensgerichter te gaan werken bij Diabeter. Om samen oplossingen te zoeken voor haperende pompen en sensoren. Om nog beter uploads samen uit te pluizen. Meer time in range is echt beter voor je functioneren. Zorgen voor goede nachtrust zonder alarmen en met een goede waarde opstaan. Dat zorgt dat je fitter aan de dag begint. Ik ga hier op de EASD veel leren en veel vragen stellen die ik van jullie heb meegekregen. Een hele dikke knuffel voor mijn diabetes mede fietsers, wat hebben jullie een prestatie geleverd. Maar ook chapeau voor de hele groep, we hebben elkaar er door gesleept en veel lol gehad. Bedankt.
Groetjes Gerrie
Henk Doorenspleet
Met plezier kijk ik terug op 9 fietsdagen met ‘ons suikerteam’ voor het goede doel: diabetische kinderen in Nepal. Toen Per het idee van een fietstocht richting Barcelona opgooide had ik twijfels om mee te gaan. Ik ben chronisch moe en er was weinig over van mijn doorgaans goede conditie; geen aanmoediging om mee te gaan. De medische onderzoeken dit voorjaar met de uiteindelijke diagnose Parkinson, gaven niet bepaald het goede gevoel. Onder aanmoediging van Monique (partner) en Per heb ik me gecommitteerd om mee te gaan, primair als Mechanieker en als het mee zit had ik het plan om stukjes mee te fietsen; en zo is het ook gegaan!
De sfeer in de groep was uitstekend en het is altijd leerzaam om te zien hoe collega diabeten met hun ‘dingetje’ omgaan in vergelijking met je eigen dagelijkse praktijk. Een praktijk van fietsen en kamperen. Allemaal soepel mogelijk gemaakt door onze logistiek manager Marcel!
Terugkijkend was het wel een beetje jammer dat er zo weinig aan de fietsen mankeerde, een paar lekke banden, gebroken spaak, afstelling van versnellingen en zadels, dat was het wel zo’n beetje. De andere kant is natuurlijk dat iedereen fijn kon fietsen:)
All-in-all heerlijke dagen, bedankt allemaal en in het bijzonder aan onze sponsoren die een mooi bedrag bij elkaar hebben gebracht voor Life4aChild in Nepal.
Henk
Henrike van Eeden
751 km afgelegd in 8 dagen. Van tevoren nooit gedacht dat ik zo ver zou fietsen. Deze week is voor mij een week geweest met grenzen verleggen, wisselende bloedsuikers, prachtig uitzicht met mooie routes, gezelligheid en tussen dat alles door trots. Ik heb het toch maar mooi gedaan!
Henrike
Marcel Lukassen
Toen ik de vraag kreeg of ik mee wilde fietsen naar Barcelona, met als doel geld ophalen voor de kinderen met diabetes in Nepal was mijn antwoord al snel 'nee'. Simpelweg omdat ik op dat moment niet de geringste illusie had dat ik dat zou kunnen. Zoveel kilometers in zoveel dagen.. dat zag ik niet zitten.
Maar het project 'Life for a child' wilde ik wel graag ondersteunen, en op de een of andere manier betrokken zijn bij het project, dat zag ik wèl zitten. Ik heb toen bedacht om als 'logistiek manager' zorg te dragen voor alles 'er om heen'. Er kan iemand uitvallen, er kan iets stuk gaan, bagage moet van het begin naar het eindpunt, er moet gegeten worden op de camping, en er moet een website komen voor diverse doelen (dat is de website waar u nu naar kijkt). Allemaal dingen waarvan ik dacht 'dat is nodig en dat kan ik'.
In die rol heb ik mijn bijdrage geleverd aan de fietstocht. En wat heb ik gezien.. mensen die het opgaven, helemaal stuk zaten, en toch weer doorgingen. Mensen die tegen hun grens aan liepen en deze telkens verschoven. Hypo's en hypers vlogen om de oren. Maar iedereen fietste door. Want stoppen was geen optie. Respect voor deze groep fietsers! 'Waar een wil is, is een weg', ook als je diabetes type 1 hebt. Hooguit dat die weg soms wat lastiger is; wat meer slingert, colletjes en onvoorziene hobbels heeft dan je had verwacht. Maar als je dat accepteert, voor lief neemt, dan kun je er op anticiperen. Dan is alles mogelijk. Dát hebben de fietsers ruimschoots laten zien! Bikkels!
Qua diabetes heb ik zelf ook nog wat geleerd. Bij het 'zetten' van een nieuwe infuusset verdoofde ik altijd de inschietplek (met koude / coltpack). Die had ik niet tot mijn beschikking in de tent. Dus al liggende (ja, klein tentje) heb ik zonder verdoving een nieuwe infuusset gezet. En dat viel reuze mee! Het zit 'm vooral in het liggen. Het lijkt er op dat dit een beter ontspannende houding is ten opzichte van zittend zoals ik het voorheen altijd deed. Check! Dat weten we nu dus ook weer.
Marcel Lukassen
Marja Buijs
Ook ik kijk terug op 8 prachtige dagen. Als medewerker van Diabeter zonder diabetes heb ik veel geleerd over het leven met diabetes en hoe de personen met diabetes de uitdaging aangingen om een dergelijke fietstocht te rijden. Natuurlijk kun je alles met Diabetes, maar naast de uitdagingen die het fietsen van gemiddeld 100 km per dag in bergachtig gebied vraagt, hadden zij nog hun diabetes te managen. Chapeau, heel veel bewondering en respect voor de teamgenoten met diabetes.
Belangrijk was de goede spirit, (morele) ondersteuning en meedenken van Gerrie als Diabetes verpleegkundige en Per als arts, de humor en de gezelligheid. Kamperen, eigen potje koken, soms een goed hotel (en gezellig de kamer delen met Henrike) en goede restaurants. Natuurlijk een pluim voor Marcel die aldoor zorgde dat het ons echt aan niets ontbrak, zoals tomaten, druiven en kaas. Dit waren belangrijke ingrediënten om het naar de zin te hebben. En dat mocht ook wel ter compensatie, want het waren lange en inspannende fietsdagen. Voor mij persoonlijk met een oude, hybride fiets , ‘op mijn leeftijd’ en de Pyreneeën vroeg ik mij tevoren af of me dit wel ging lukken, maar ik bleek het qua conditie prima aan te kunnen al protesteerden mij knieën soms. Dat had ik er graag voor over. Ik genoot van het gezelschap, maar ook erg van het landschap.
Alle genoemde aspecten en het gemeenschappelijke doel, het ‘bijeen’ fietsen van geld voor kinderen met diabetes in Nepal, maakte dat je binnen de kortste keren een groepsgevoel hebt met mensen die je voorheen niet kende en dat hielp dan ook weer mee. We praatten elkaar er doorheen.
Het was machtig. Nu sta ik voor de klus om een nieuwe fiets aan te schaffen, hetgeen door diverse teamgenoten werd geopperd!
Marja
Martin Obdeijn
Het was voor mij een mooie fietsweek. Ik was al wel gewend aan fietstochten op de racefiets van 80 tot 120 km op 1 dag, maar niet 8 dagen achter elkaar. Dat was toch een andere beleving, maar wel een mooie. Vooral in de Pyreneeën, met prachtige klimmetjes en fantastische uitzichten. Wel wat meer pijntjes, maar prima in Spanje aangekomen.
Ik ben een vreemde eend in de bijt omdat ik zelf geen diabetes heb of er beroepsmatig of privé mee te maken heb. Mijn enige link is dat mijn vrouw (Gerrie) diabetes verpleegkundige is bij Diabeter, dus hoor je wel eens wat. Maar na zo’n week, (waarbij je er met de neus bovenop zit) geeft dat wel een heel ander beeld. Als techneut keek ik er vrij simpel naar. De insuline pomp vergeleek ik met de brandstofpomp van een dieselmotor. De brandstofpomp van een dieselmotor geeft precies zoveel brandstof als de dieselmotor vraagt en de stand van het gaspedaal aangeeft. En de motor draait als een zonnetje. Bij iemand met een insulinepomp werkt dit toch veel gecompliceerder. En blijkt dat de mens heel wat lastiger instelbaar is dan een dieselmotor, waardoor vaak veel te lage of te hoge bloedsuikers ontstaan met als gevolg dat het “motortje” minder goed loopt.
Ik ben weer een hele ervaring rijker en heb nog meer respect voor het resultaat en het geweldige doorzettingsvermogen van de mensen met diabetes in onze groep. En ook voor mijn vrouw, die ik in heb begin een beetje voor gek heb verklaard om deze afstand en beklimmingen af te leggen met haar standaard elektrische fiets. Soms kun je gewoon meer dan je denkt. Petje af!
Groetjes, Martin
Rene Bruinsma
Wat mij deze keer extra opviel, is de zeer intensieve -en emotionele- achtbaan waar mensen met Diabetes type 1 zich in bevinden, en dan zeker tijdens dit soort bijzondere omstandigheden. Tijdens een eerdere monster-tour met tientallen diabeten viel het me al op hoeveel extra stopcontacten je nodig hebt om 's nachts alle apparatuur op te laden, hoeveel verschillende alarmen er onderweg afgaan (kalibreren, algemene foutmelding, scherpe daling/stijging, vervanging sensor...) en vooral ook hoeveel je kan eten na zeven uur fietsen. Deze keer hebben we de veelvuldige alarmen wat ruimer geïnterpreteerd door ze ook toe te kennen aan naderend verkeer, scherpe stijging/daling van de weg, weersverandering, etc....
De hele dag op de fiets, met lange klimmen, het zoeken van routes, warmte, wind tegen, onbekend eten op onregelmatige tijden en beperkte nachtrust op de camping maken dat allemaal nog extra heftig.
Dus dan denk ik dat je dankbaar gebruik kan maken van goed werkende apparatuur die je een duidelijk inzicht geeft over het verloop van je bloedsuiker. En dat je daarmee de juiste beslissingen over de insulinetoediening kan nemen...
Ik besef nu nog meer dat zelfs de meest ervaren en doorgeleerde diabeten nog steeds moeten kiezen en gokken en dat tijdens intensieve sporten de sensor en bloedmetingen flink van elkaar kunnen verschillen.
Dus opnieuw een hele diepe buiging voor de doorzetters die deze tocht zo goed hebben volbracht! En een extra motivatie voor mij om door te gaan met de ontwikkeling van diensten waar je wel wat aan hebt...
René Bruinsma
